Een belangrijk onderdeel van wat ik heb geleerd de afgelopen jaren is om de stilte te ervaren. Iets wat mij vrij onbekend was, ik was er altijd een soort van bang voor. Ik wilde mensen om me heen, drukte, reuring. Vond het maar zweverig gedoe als ik hoorde of las over het verblijven in stilte, meditaties en dialogen over ‘het licht’ in jezelf vinden.
Hoe anders is dat tegenwoordig. Sinds ik een paar jaar geleden mijn baan in de zorg heb opgezegd (omdat het kon) heb ik mezelf opnieuw uitgevonden lijkt het wel. Het heeft vast ook wel met het klimmen der jaren te maken dat je wat dichter naar je zelf toe groeit maar rust ervaren in jezelf zou voor alle leeftijden moeten gelden. Luisteren naar wat je ziel te vertellen heeft.
Bij mij ging het vreemd genoeg onbewust en geleidelijk maar het is nu een onmisbaar onderdeel van mijn leven. Elke stap in mijn leven heeft me dichter naar mijn hart gebracht.
Me regelmatig even terugtrekken om te rusten, te wandelen of te mediteren… om te zijn. Elke dag loop ik tussen de weilanden met onze hond. Kopzorgen vervliegen en er komt ruimte in mijn hart. Elke keer voel ik daar de verbondenheid met alles. We hebben nu eenmaal onze lessen te leren op aarde maar ik vraag me toch wel eens af hoe mijn levenspad verlopen zou zijn als ik mijn ware Zelf eerder had gevonden. Het pad loopt echter zoals het behoort te lopen voor ons en alle dingen gebeuren op het moment dat wij er klaar voor zijn. Zo ben ik sinds twee jaar weer gaan schrijven, een activiteit die sinds mijn jeugd geen aandacht meer had gegeven. Twee blogs heb ik sindsdien opgestart. Het geeft me zoveel voldoening en ideeën voor een bundel of boek spelen door mijn hoofd.
Als je alleen bent met jezelf dan kan de vraag bij je opkomen ‘wie ben ik nou eigenlijk?’ Misschien moet je jezelf die vraag sowieso eens stellen als jij de kern van jouw bestaan op aarde wil vinden. Door in stilte te zijn geef je jouw innerlijke stem meer en jouw egostem juist minder ruimte om zich te laten gelden. Want ga jij in die stilte heel goed luisteren naar je binnenste dan zul je merken dat er van alles naar boven komt.
Gebeurtenissen van vroeger, onverwerkt verdriet, trauma’s … Als je de tijd in stilte schenkt aan jezelf dan kun je laag voor laag af gaan pellen, net zolang tot jouw ware Zelf over blijft. Je gaat zien waar jouw werkelijke talenten en vaardigheden liggen die oorspronkelijk bij jou horen. Dat gaat niet zonder slag of stoot, emoties zul je moeten doorvoelen, tranen zullen vloeien en je gevoelens moeten erkennen. Heftig maar waardevol!
Stap regelmatig eens uit de hectiek van je dagelijkse leven, mensen zijn zo ver van zichzelf af komen staan… Dat zou wellicht de kern kunnen zijn van de globale crisis waarin we momenteel verkeren. Onze huidige wereld is als het ware een spiegel voor onszelf, wat we daar zien, huist ook in ons zelf. Als er dan al een positief aspect is aan de coronaperiode dan is het dat we nu wat meer tijd krijgen om in die spiegel te kijken en een evaluatie op ons zelf los te laten.
Het is zaak voor ons om oud zeer, opgelegde overtuigingen en de donkere kanten in ons binnenste op te ruimen, ons te zuiveren en met een schone lei te beginnen. Met je opgedane, verwerkte ervaringen opgeborgen achter een luikje in je hart. De gebeurtenissen die je hebben gemaakt tot het unieke mens dat je eigenlijk al was maar dat je door al die lagen heen terug moest vinden. Loslaten is mooi maar die ervaringen zullen altijd een onderdeel van je aardse leven blijven. En dat is okee.
Regelmatig verblijven in stilte kan aan dit proces mooi bijdragen. Zouden we dit allemaal doen dan komt die betere wereld er, daar ben ik zeker van. We waren allen ver verwijderd van ons licht maar door de uiteindelijke bewustwording van het grootste deel van de mensheid gaat de aarde weer oplichten als nooit tevoren …
Leven vanuit hart en ziel 