Wat ik zelf ervaar is dat je werkelijk meer innerlijke ruimte creëert door steeds meer zaken los te laten.
Zo kwam – en kom ik – er achter hoe belangrijk het is om bijvoorbeeld geen verwachtingen meer te hebben van je medemensen of zelfs van het leven. Om alles te laten komen zoals het komt. Ons huidige leven is grotendeels gebaseerd op wat we van anderen – of van het leven – verwachten. Wordt dit niet ingewilligd dan riep dat bij mij reacties op. Verwachtingen hebben fungeert als een spiegel voor jezelf.
Ik mag bijvoorbeeld niet van mijn partner verwachten dat hij mij uit zichzelf begrijpt als ik niet duidelijk naar hèm toe ben.
Niet van mijn (volwassen) kinderen verwachten dat ze zich gedragen zoals ik dat wil. Ik moet ze hun eigen leven laten leiden en eigen fouten laten maken. Zonder verwachting, zonder oordeel.
Niet van mijn 84-jarige moeder verwachten dat ze opgelegde, kerkelijke waarden zomaar los kan laten. Dit ten allen tijden respecteren.
Niet van mijn familie en vrienden verwachten dat ze denken zoals ik denk. Ieder heeft zijn weg te gaan op de manier die op zielsniveau bij hem of haar past. Dat pad is natuurlijk voor iedereen anders.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden. Ik leer zo dat ik meer en meer zonder verwachtingen maar ook zonder oordeel naar anderen toe steeds meer mezelf kan zijn. Er ontstaat steeds meer ruimte in mij omdat ik mezelf leer om constant naar mijn eigen ik, mijn eigen proces te kijken.
Daardoor ga ik nu juist nòg meer vanuit mijn hart met mijn naasten om en steeds minder vanuit mijn hoofd. Het creëert rust in mezelf want hoe meer ik van die ander wil hoe meer ik mezelf tegenkom. In plaats van nukkig te worden omdat die ander niet reageert zoals ik wil, trek ik het bij mezelf naar binnen om te kijken wat daar bïj mijzelf nog wringt.
Niet de schuld buiten jezelf leggen maar altijd bewust zijn van je eigen aandeel bij gevoelens van wrevel, angst, frustratie, boosheid enzovoorts.
Daarbij hoort ook dat ik zelf duidelijk moet zijn naar die ander toe. Gedachten lezen kan nog niemand in mijn omgeving 😉
Vandaar de spiegel die ik mezelf mag voorhouden. Reflecteren bij alles wat ik zeg en denk in relatie tot mijn naasten en anderen. Klinkt vermoeiend, maar dat is het juist niet.
En als ik zou menen dat het leven me niet geeft wat ik wil, dan moet ik andere wegen inslaan. Zelf de stappen zetten, zelf de verantwoordelijkheid nemen. Of het nu om je partner, kinderen of de overheid gaat.
Steeds meer lijk ik daardoor vanuit mijn hart te kunnen geven en leven, vanuit compassie en onvoorwaardelijke liefde, ook – of misschien juist – naar mezelf toe … ♡
Lieve groet,
Irene
Leven vanuit hart en ziel 