Nu een vriend het leven liet
Is het toch weer alsof
Een donkere, zware deken
De nieuwe wereld bedekt
Teruggeworpen op machteloosheid
En dichtheid van de oude wereld
Gaat mijn energie
Weer snel naar beneden
Vragen werpen zich op
Balans is verre van aanwezig
Verdriet maakt zich meester
Tranen zitten hoog
Toch probeer ik die deken
Van wanhoop en moeheid
Omhoog te tillen, weg te trekken
Omdat ik weet dat daaronder altijd
Het goede en lichte zal bestaan
De dood is geen einde
Maar een nieuw begin
De ziel vervolgt haar reis
Om haar lessen te leren
We verdwijnen als het ware
In een nieuwe vorm
Echter, niet minder levend
Zouden we er niet anders mee omgaan
– Al zorgt gemis voor harteleed –
Als we zouden geloven dat elke ziel
Haar eigen plan trekt
En dat het goed is zoals het is
Wetend dat ze zullen blijven
Onzichtbaar maar oneindig liefdevol
Ontdaan van aardse ongemakken:
Pijn, verdriet, haat of wrok
Als gids, engel of wezen van licht
Dat wij – aardbewoners – dat niet zien
Wil niet zeggen dat het niet waar is
Kijk eens verder, buiten je kaders
Laat oude denkwijzen los
Er is meer, ik ben overtuigd
Een vlinder, een vogel, een veertje
Als we het willen zien
Dan zien we het ook echt
Weet dat liefde overwint
Van de dood die niet bestaat …
Liefs, Irene
