Lichtkristallen - Zielsgedichten

De spiegel van haar ziel

In de spiegel van haar ziel
Kijkt zij zichzelf aan
Hoe komt zij uiteindelijk
Uit de ‘strijd’
Hoe ver nog
Zal haar levenspad gaan

Haar vingers gaan
Door grijze lange haren
Eens viel het mooi
In lichte golvenslagen
Echter liet de tand des tijds
De frêle schoonheid bedaren

Lijnen tekenen haar gezicht
Zij luiden de levenswinter in
Veel hindernissen
Moest zij nemen
Ontnamen haar vaak
Energie en levenszin

Door die negatieve misten
Leed zij meer
Dan zij leven deed
Nu hoopt zij op compassie
Op het keren van het tij
Want weet, ’t is nooit te laat
Een draai te geven aan het leed

Door schade en schande wijs geworden
Weet zij nu, dit hoort bij mij
Accepteert haar verleden
Als een deel van zichzelf
Dan pas kan ze los gaan laten
Dan pas is ze werkelijk vrij …