Zoveel huilende mensen in mijn leven momenteel. Ik kan er niet omheen. Tranen vloeien rijkelijk, inclusief de mijne. Hoewel ik zo graag fysieke schouder aan fysieke schouder wil staan met iedereen, lukt me dit gewoon niet. Ik heb me zo lang sterk gevoeld, krachtig, zonder angst, standvastig, ‘we gaan dit varkentje wassen’.
Het is alsof het uit me wegvloeit. Ik zoek naar woorden voor de mensen die zo lijden momenteel, ik probeer me met ze te verbinden op energetisch niveau om ze zo licht en kracht te sturen. Tegelijkertijd komt mijn ego weer om de hoek kijken. ‘Is het wel genoeg wat ik doe?’ ‘Doe ik het wel goed?’
Om meteen daarna te beseffen dat alles goed is. Alles wat je doet is okee. Alles wat je niet doet kan nooit fout zijn. Zolang je maar handelt of juist niet vanuit een ware intentie. Het gaat om hen, niet om jou.
Mijn compassie is enorm besef ik nu. Altijd geweest ook waarschijnlijk, zoals dit zit in ieder van ons. Ik liet het alleen belemmeren door mijn eigen onzekerheden en tekortkomingen. Oh, wat hebben die vaak in de weg gezeten.
Nu ik die zo goed als mogelijk heb kunnen neutraliseren komt mijn pure hart steeds meer te voorschijn: het pure gevoel vanuit mijzelf. Compassie, mededogen, empathie; meevoelen. Al moet ik oppassen dat het meevoelen geen meelijden wordt. Maar zo vaak voel ik hun pijn van gemis … Wellicht nog de pijn van mijn eigen gemis van dierbaren. Dan stromen de tranen weer langs mijn wangen, als zoute, kleine lichtkristallen. En toch … mijn hart is er klaar voor. Ik laat de energie stromen, om hen die zich nu in een donkere periode van hun leven bevinden te troosten en te steunen. Ik brand kaarsjes, stuur licht, liefde en warmte waaraan ik hoop dat ze zich intuītief kunnen laven en warmen.
Hun tranen zijn de mijne. Mijn tranen zijn de hunne. Ten langen lesten zijn we met zijn allen één bewustzijn. Als ziel of in een lichaam.
Door de meesten vergeten maar het zal er altijd zijn … ♡
Leven vanuit hart en ziel 