Ze zag haar onvolkomenheden Groot gemaakt door haar ego Het stemde haar vaak ontevreden Ze liet het dan maar even zo
Ze vroeg zich af waarom haar hart Haar gedachten soms zo tegensprak Zij nam zichzelf dan even apart Om te voelen wat er aan ontbrak
Van hoofd naar hart, op haar gevoel Het intuitieve, dat klopte steeds weer Steeds in haar hoofd, verzwaart de boel Ze beseft het nu, hoe langer hoe meer
Zij dreef weg van haar natuur Van haar eigen kernwaarden Zo ver weg dat zij op den duur Niet meer wist hoe zij moest aarden
Haar kracht nam toe gelang de tijd Door te luisteren naar zichzelf Door universele vermogens bevrijd Reflecterend in een spiegelgewelf
Door angst en liefde te versmelten Zag zij de angst al snel verloren gaan Het zette haar leven voor éven op stelten Maar Liefde gaat nooit meer bij haar vandaan ...
