Reflectie

Ze zag haar onvolkomenheden
Groot gemaakt door haar ego
Het stemde haar vaak ontevreden
Ze liet het dan maar even zo

Ze vroeg zich af waarom haar hart 
Haar gedachten soms zo tegensprak
Zij nam zichzelf dan even apart
Om te voelen wat er aan ontbrak

Van hoofd naar hart, op haar gevoel
Het intuitieve, dat klopte steeds weer
Steeds in haar hoofd, verzwaart de boel
Ze beseft het nu, hoe langer hoe meer

Zij dreef weg van haar natuur
Van haar eigen kernwaarden
Zo ver weg dat zij op den duur
Niet meer wist hoe zij moest aarden

Haar kracht nam toe gelang de tijd
Door te luisteren naar zichzelf 
Door universele vermogens bevrijd
Reflecterend in een spiegelgewelf

Door angst en liefde te versmelten
Zag zij de angst al snel verloren gaan
Het zette haar leven voor éven op stelten
Maar Liefde gaat nooit meer bij haar vandaan ...

Liefs, Irene